兔妈妈(แม่กระต่าย)

 เรื่อง หวงไท่จื่อเฟย ตำแหน่งนั้นข้าไม่ต้องการ “...ถ้าข้าบอกว่าไม่ แล้วต่อไปจะเป็นยังไง” “ข้าก็ไม่รู้ ...แต่ถ้าปล่อยใจไปเราอาจได้คำตอบ” “ปล่อยใจไป? ...ข้าสามารถทำแบบนั้นได้รึ” “ได้สิ ...หากเจ้าไม่ยอมก็แค่ผลักไส แต่ถ้าไม่รังเกียจก็แค่ปล่อยตัวและใจไปตามความรู้สึก” สองมือบางประกบแก้มสากแล้วรั้งใบหน้าของอีกฝ่ายลงมาจูบ ...ขบเม้นเบาๆที่ริมฝีปากเล็กน้อย เมื่อไป๋ห่าวอู๋เผยอปากก็เป็นลู่เสียนเองที่รุกต้อนกอดเกี่ยวลิ้นหนา มือหนาสอดรองใต้คอเล็ก พรึบ รั้งอีกฝ่ายขึ้นมาคร่อมทับตน ก่อนจะย้ายมือลงไปกอดกระชับเอวบาง พลางลูบไล้บนบั้นท้ายกลมกลึง “...อ๊ะ” เพียงออกแรงบีบเค้นเบาๆเสียงหวานก็หลุดอุทานออกมา ยิ่งถูกปลุกปั่นจากคนตัวสูง ลู่เสียนยิ่งควบคุมตัวเองไม่ได้ จนเผลอบดกายเบียดอย่างไม่รู้ตัว ...แต่ว่า เราสองคนลืมไปแล้วหรือเปล่าว่าจุดนี้คือที่แจ้งไม่ใช่ที่ลับตา พรึบ! ไป๋ห่าวอู๋ตวัดตัวพลิกขั้นมาอีกครั้ง แต่แผ่นหลังของลู่เสียนกลับรู้สึกได้ถึงความนุ่นที่แตกต่างจากพื้นหญ้า และเมื่อเปิดเปลือกตาก็สบเข้ากับขื่อเรือน ซ้ำมือที่โอบแผ่นหลังกว้างก็สัมผัสได้ถึงเนื้อหนังไม่ใช่เสื้อผ้า ความอายผุดขึ้นมาในหัวจนต้องละมือออก...