ฉากคัท ตอนที่53 (An Old Book )
เรื่อง An Old Book ไม่อาจลืมรัก
เรียวแขนเล็ก
สอดกอดคอหนารั้งใบหน้าให้แนบชิด
แล้วเผยอริมฝีปากเล็กน้อยเปิดทางให้เรียวลิ้นหนาเข้ากวาดต้อนตักตวงความหวานที่ภายใน
...อามันต์ที่รู้ว่าภรรยายอมตามใจก็พลันกระชับกอดเอวบางรั้งร่างที่เปลือยเปล่าเข้ามาแนบชิด
สองริมฝีปากดูดดึงแลกเปลี่ยนสัมผัสลึกซึ้งให้กันและกัน
ส่วนมือหนาพลางออกลายไล้ลูบไปตามแผ่นหลังลงมาบนสะโพกกลม
จากนั้นออกแรงขย้ำลงอย่างมันเขี้ยว พรึบ! ฉับพลันร่างกายถูกยกขึ้นจนเท้าลอย
เรียวขาขาวตวัดเกี่ยวเอวสอบตามสันชาตญาณ
“อ๊ะ”
ใบหน้าหวานเริ่มเหยเกบิดเบี้ยวเมื่อส่วนแข็งขืนกำลังดุนดันเข้าไป “...อื้อ”
และเพียงกลืนกินเข้าไปจนมิดด้าม
ความชาไร้แรงก็พลันทำมือไม้อ่อนจนอามันต์ต้องใช้ผนังช่วยพยุงน้ำหนักเอาไว้
แล้วเริ่มจัดท่าใหม่ให้มั่นคงขึ้น
“อึก อื้อ”
เอวสอบขยับถอยออกจนเกือบหลุดแล้วดันเข้าไปสุดจนมิดด้าม
จังหวะเชื่องช้าสร้างความคุ้นชิน ก่อนจะเร็วขึ้นเรื่อยๆและคงไว้ที่จังหวะสม่ำเสมอ
“...อื้อ มันจุก”
“แต่รัญชอบไม่ใช่หรือยังไง”
เพี๊ยะ มือบางฟาดเข้าที่ไหล่กว้างปรามคนลามก “...ทำร้ายร่างกายพี่แบบนี้
สมควรถูกลงโทษหรือเปล่า”
“พี่สมควรโดน ต่าง
อ๊ะ อื้อ!
หาก” ยังไม่ทันสิ้นคำอามันต์ก็เร่งสวนกายเข้าใส่ ทำเสียงหวานขาดหาย
คำต่อว่าสั่งสอนมากมายพลันกลืนหายไปในลำคอ “...เบา เบาหน่อย”
คำปรามไม่เป็นผลเพราะอามันต์ยังคงกระทั้นกายเข้าใส่อย่างหนักหน่วง
จนคนถูกอุ้มหัวสั่นคลอนในอ้อมแขน “...อึก” มือบางจิกทึ่งลงไหล่ทำเส้นเอ็นและเส้นเลือดขอดเกร็งเพราะความเสียวซ่านที่กำลังแผ่กระจายไปทั้งร่างจนใกล้จะขาดใจ
“...อึก อ่าส์!”
จนสุดท้ายอชิรัญปลดปล่อยออกมารดหน้าท้องแกร่ง
เมื่อรู้ว่าส่งภรรยาถึงปลายทางแล้วอามันต์ก็ค่อยๆผ่อนแรงลง
ก่อนจะถอนแก่นกายออกพานให้คนตัวบางพลันรู้สึกวูบโหวงหนาวเหน็บ
แล้วประคองให้เหยียบยืนบนพื้นอีกครั้ง จัดท่าให้อีกคนหันหน้าเข้ากับผนัง
ดัดแผ่นหลังให้โก่งโค้ง และจัดสะโพกให้ตรงตำแหน่ง “...อื้อ!” แล้วดันแก่นกายแข็งขืนเข้าไปจนมิดด้ามในคราวเดียว
มือบางสั่นระริกจนต้องคว้ากำเอาไว้แน่น
ส่วนอกบางกระพือหอบสั่น หัวใจเต้นแรงจนแทบหลุดออกจากเบ้า
พร้อมกับอุณหภูมิในร่างกายที่พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆยากจะฉุดลงได้
เอวสอบเริ่มทำหน้าที่
แต่ครั้งนี้ไม่ใช่การเริ่มต้นอย่างค่อยเป็นค่อยไป แต่เป็นการเริ่มต้นที่ความเร้าร้อนถาโถมจนแทบสิ้นสติ
ยิ่งเสียงเนื้อหน้าขากระทบก้อนก้นถี่รัวมากเท่าไหร่ยิ่งแสดงให้เห็นถึงความดุดันของคนตัวสูงมากเท่านั้น
“อือ รัญ”
สันกรามบดขบกันแน่นครางต่ำพอใจไม่ขาดสาย สองมือหนารั้งเอวบางล็อคไว้แล้วเร่งตะบันกายสวนเข้าใส่ ยิ่งมองเห็นปลายทางอยู่ไม่ไกล ยิ่งเร่งโรมรันกระแทกกระทั้นเข้าใส่อย่างบ้าคลั่ง
อชิรัญทำให้อามันต์หลงได้ขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
อีกฝ่ายเหมือนกาแฟอีกที่ยิ่งกลืนกิน ยิ่งหลั่งอะดรีนาลีนออกมามากเท่านั้น
ซ้ำยังมัวเมายากจะถอนตัวไม่ต่างจากการได้ลิ้มลองไวน์ขาวชั้นเลิศ!
“ไม่ไหว... อ๊ะ
ไม่”
“นิดเดียวรัญ
อึก อื้อ~” เส้นเลือดขอดเกร็งทั่วร่าง
พร้อมกับเม็ดเหงื่อที่ซึมออกมาประปรายตามกรอบหน้า
ก่อนอามันต์จะปลดปล่อยออกมาอย่างไม่คิดเก็บกัก หยาดน้ำรักฉีดพ่นเข้าสู่ภายใน ฉุดใจดวงน้อยไหววูบ
เสียงหอบหายใจของสองคนดังสะท้อนภายในห้องอาบน้ำ
...ซ่าส์ ก่อนอามันต์จะหันไปเปิดฝักบัวให้ชโลมความร้อนระอุในกาย ดับไฟรักที่เกือบจะแผดเผาเราทั้งเป็น
ฟุบ!
และเพียงอามันต์ถอนกายออกจากช่องทางด้านหลังที่บวมช้ำ
อชิรัญก็พลันทรุดกายลงนั่งบนพื้นอย่างอ่อนแรงในทันที
“ไหวไหมรัญ”
ร่างสูงย่อกายลงพลางลูบไหล่เล็กปลอบขวัญ ที่เมื่อครู่เผลอทำตามใจตัวเองมากเกินไปจนลืมนึกถึงอีกฝ่าย
“รัญ อึก
รัญจะไม่ตามใจพี่อีกแล้ว!”
ดวงตาคู่สวยในเวลาน้ำฉ่ำวาวหยาดเยิ้มน่าขย่ำให้จมเขี้ยว
ตวัดหันกลับมาพร้อมต่อว่าสามีเสียงแหบพร่า
“นี่เรากำลังดุพี่
หรือบอกให้พี่ทำอีกรอบกันแน่”
“พี่อามันต์!”
“อ้อ
อีกรอบสินะ” อามันต์ช้อนอุ้มคนตัวเล็กขึ้น แล้วพาออกจากห้องน้ำไปยังเตียงนอน “...ต้องโทษรัญนะที่ชอบยั่วพี่”
“คนบ้า!”
ตอนนี้แม้อชิรัญจะร้องข่มขู่สักแค่ไหนก็ไม่อาจหยุดอามันต์ได้อีกแล้ว
ก่อนจะเปลี่ยนไปภาวนาของให้วันพรุ่งนี้ตัวเองไม่ล้มป่วยแทนก็เป็นพอ...
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น